เพียงวจีหนึ่งนี้.....ใครโหย
ไหวหวั่นเพียงลมโชย.....หว่านไว้
คำรักร่วงลาโรย.....ครวญคร่ำ
คุณค่าหมดแล้วไซร้.....ชั่วฟ้านิรันดร์
**********
ดอกรักร่วงโรยลาพาหวั่นไหว
เคยมีใจให้กันมั่นนักหนา
แต่วันนี้หมดใจนัยอุรา
เหมือนก่อนมาหาไม่ไกลจากจร
เพียงรู้สึกนึกคิดติดก่อนเก่า
แค่เพียงเงาเฝ้าตามยามถอดถอน
ใจรับรู้ผู้ใดใคร่อาวรณ์
แม้จะร้อนผ่อนคลายกายกับเย็น
พระอาทิตย์อัสดง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
กรุณาใช้คำสุภาพในการโพสต์แสดงความคิดเห็น