ณ.เมืองหนึ่งในทางตอนใต้ของประเทศจีน
น้องหญิง เป็นเด็กสาวคนหนึ่งที่ต้องมาร่ำเรียนไกลถึงต่างบ้านต่างแดน เป็นเวลานานเกือบ 5 ปี ได้แล้ว กับการเรียนหนังสือที่เมืองจีน การใช้ชีวิตอยู่ในเมืองที่ไม่คุ้นเคย ไม่ว่าจะเป็นสภาพอากาศ อาหารการกินก็ดี ล้วนแต่ต้องปรับตัวทั้งนั้น แต่มีอย่างหนึ่งที่น้องหญิงไม่คุ้นและรู้สึกอึดอัดกับมันคือ เรื่องอาหารการกิน
อาหารของจีนรสชาติจะจืดชืดและเค็ม อาหารทุกประเภทแทบจะมีแต่น้ำมันลอยหน้าก็ว่าได้ รสชาติอาหารจะไม่กลมกล่อมแบบบ้านเราทำให้ การกินอยู่เป็นไปอย่างลำบากแต่ยังไงก็คงต้องทน
น้องหญิงนั่งนับวันรอให้ถึงเวลาที่จะกลับเมืองไทยจะได้ไปทานอาหารอร่อยๆถูกปาก อีกไม่กี่วันแล้วสินะที่จะถึงวันเดินทางกลับเมืองไทย
และแล้วก็ถึงวันที่ต้องเดินทางกลับเมืองไทยก็มาถึง น้องหญิงคิดอยู่ในใจเสมอกลับเมืองไทยจะกินให้พุงกางเลย นั่งเครื่องแทบจะหยุดหายใจก็ว่าได้กับการนับเวลาถ้อยหลังให้ถึงเมืองไทยโดยเร็ว
ถึงสนานบินสุวรรณภูมิ มีคนมารอรับอยู่แล้ว ระหว่างทางนั่งรถกลับบ้าน น้องหญิงได้แต่มองข้างทางว่าจะมีอะไรให้ซื้อติดไม้ติดมือมาทานในรถบ้าง สายตาได้แต่มองไปนอกหน้าต่าง เห็นแล้วสายตาหยุดกึกที่รถเข็ญคันหนึ่ง น้องหญิงได้ตะโกนบอกคนขับรถให้หยุดรถและจอดข้างทาง
เดี๋ยวน้องหญิงขอลงไปซื้อของสักแป๊ปนะค่ะ ว่าแล้ว ก็กระโดดลงรถไปอย่างว่องไวไม่รอช้า
แม่ค้าค่ะ หนูปิ้งไม้ล่ะเท่าไหร่ค่ะ
ไม้ล่ะ 5 บาทจ๊ะ
งั้นหนูเอา 10 ไม้นะค่ะ ว่าแล้วก็ควักเงินในกระเป๋า อุ้ย! ตายแล้วลืมไปเราไม่มีเงินไทยเลยเรายังไม่ได้แลกเลย ทำไงดี
แม่ค้าเดี๋ยวหนูกลับมาเอาเงินที่รถก่อนนะค่ะ
จ๊ะ เดี๋ยวปิ้งเสร็จแล้วใส่ถุงไว้ให้
น้องหญิงวิ่งกลับไปที่รถพร้อมกับยืมเงินคนขับ
พี่นก ค่ะ น้องหญิงของยืมเงินหน่อยได้ไหมค่ะ ไม่มีเงินไทยนะค่ะ ยังไม่ได้แลก เอามาให้หญิงยืมก่อนสัก 100 บาท กลับบ้านแล้วหญิงจะเอาคืนให้นะค่ะ
น้องหญิงได้เงินเสร็จ หวังวิ่งกลับไปเอาหมูปิ้งที่กำลังรออยู่ หันกลับไปในระยะห่างไม่ถึง 100 เมตร แม่ค้าวิ่งหน้าตั้งเข็นรถหมูปิ้งไปด้วย มีชายหนุ่ม 2คนวิ่งตามไปติดๆ
กำ อดกินหมูปิ้งยังไม่ทันได้กินหมูปิ้งเลย แม่ค้าวิ่งหนีเทศกิจให้ลับไปกับตา เนี่ยถ้าได้วิ่งแข่งคงชนะที่ 1แน่เลย
ทันใดนั้น.....
น้องหญิงก็ต้องตกใจตื่น พร้อมกับเสียงนาฬิกา 8.00 โมงเช้าแล้ว
ได้แต่ส่ายหัวแล้วบ่นพรึมพรำในลำคอ "ขนาดฝันยังไม่ให้เค้ากินเลย" ดูช่างทำร้ายจิตใจกันได้
พระอาทิตย์อัสดง
25-11-2011
